Μια ιστορία μουσικής
Θυμάμαι τον πατέρα μου να ρωτάει τη μάνα μου," Ρε Μαρία, από που πήρε αυτό το παιδί και όλο παίζει με την κιθάρα?". Και η μάνα μου να γυρίζει και να του λέει "Εμένα ρωτάς ρε Σάκη? Εσύ παλεύεις όλη την ώρα με τα σιδεράκια". Και θα αναρωτιόταν τώρα κανείς, τι είναι τα σιδεράκια? Είναι τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα τα οποία κολλούσε και ξεκολλούσε ο πατήρ φτιάχνοντας στερεοφωνικούς ενισχυτές με λυχνίες. Τι απορία ήταν αυτή που είχες ρε πατέρα? Θυμάμαι να ακούω στο σπίτι απ' τα έξι μου John Lee Hooker, Χατζηδάκι και στο αυτοκίνητο Βαμβακάρη, Σαββόπουλο και Queen. Θυμάμαι να βλέπω τις λυχνίες να φωτίζουν δίπλα απ' τα ηχεία δαπέδου και εσένα να μου λες "Νίκο μη βάλεις το δάχτυλό σου στην συρταριέρα του cd player, μπορεί να στο δαγκώσει".
Και έτσι περνούν τα χρόνια και έχω φτάσει τα έντεκα και ακούω, έχοντας ελαφρώς μεγαλύτερο επίπεδο συνειδητότητας, τους Beatles και τους Rolling Stones. Σε κασέτες στο αυτοκίνητο συγκεκριμένα. Και θυμάμαι να λέω "ρε αυτό είναι πολύ ωραίο!". Και άρχισα να παίρνω τις κασέτες με την άδεια του πατρός στο δωμάτιο να ακούω πιο προσεκτικά. Βεβαίως σε cd και βινύλια δεν είχα πρόσβαση μη έχοντας 42 χρόνια εμπειρίας στο χώρο των hi-fi συστημάτων. Και κάποια στιγμή, έπειτα από λίγο καιρό μια καινούργια μαύρη κασέτα μπήκε στο αυτοκίνητο. Εκείνο το απόγευμα κατέβηκα από το σπίτι στην αυλή είδα τον πατέρα μου μπροστά απ' το αυτοκίνητο να ετοιμάζει φωτιά για την ψησταριά. "Να βάλω λίγη μουσική?" είπα, καθώς άνοιγα την πόρτα του αυτοκινήτου. "Ναι, αμέ!", απάντησε. "Τι έχουμε εδώ? Άλλη κασέτα είναι αυτή?". Και κάτι άγνωστο ακούστηκε στα αυτιά μου. Κάτι που έμοιαζε σκοτεινό αλλά έντονο. Βαθύ και απόκοσμο αλλά προσιτό και ελεύθερο. "Ποιοί είναι αυτοί?", ρώτησα. "Οι Doors" πήρα για απάντηση. "Οι Doors? Οι Πόρτες, δηλαδή?", αναρωτήθηκα κοιτώντας τον πατέρα μου που στεκόταν δίπλα στην πόρτα της αυλής. "Δεν ξέρεις τους Doors? Είναι πολύ καλοί". Δε γνωρίζω πως θα μπορούσα να τους ξέρω, βέβαια. Σε μικρό χρονικό διάστημα αφού ο πατήρ παρατήρησε πως μου άρεσαν αυτές οι μπάντες μου είπε πως θα μου γράψει και άλλες κασέτες. Έτσι κι έγινε. Pink Floyd, Led Zeppelin, Genesis, Jethro Tull, Jimi Hendrix, Police, Queen, Dylan, Dire Straits, Neil Young. Ένας παράδεισος ανοίχτηκε μπροστά μου.
Κάτι σημαντικό που πρέπει να αναφέρω είναι πως μέχρι τότε δε γνώριζα κάποιο συνομήλικό μου που να έχει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον για αυτή τη μουσική. Που εδώ που τα λέμε έβγαζε και νόημα καθώς πολλοί απ' τους καλλιτέχνες αυτούς είτε δε ζούσαν πια ή δεν ήταν ενεργοί. Επίσης μιλάμε για τα τέλη των 90's και η πρόσβαση στο ίντερνετ δεν ήταν αυτονόητη. Οπότε εγώ για περίπου ένα χρόνο θεωρούσα πως είμαι ένας από τους ελάχιστους επισκέπτες ενός μουσικού μουσείου, από την άλλη βέβαια δε με απασχολούσε και ιδιαίτερα. Και έτσι φτάνει η ώρα να πάω γυμνάσιο.
(Συνεχίζεται...)